Yürümeye devam ettim. Metroya girdiğimde sabahın 7'sinde insanların yola çıkmamış olacaklarını nasıl düşünebildiğimi sordum kendime. "Kızım" dedim. "Burayı Denizli mi sandın?" Öyle ya artık İstanbul'da yaşıyordum.
Birinci yürüyen merdivenlerden aşağı doğru inerken sol tarafımdaki gencin şortu takıldı, sonra kısa kollu tişörtü. Bi kendime baktım; uzun kollu gömlek, üstüne ceket. "Oldu canım, atkıyla bereyi unutmuşsun Betül" dedim kendi kendime. Sonra gencin kıllı bacaklarına takıldı gözlerim. Yazın yaptığım bir canlı deneme çalışmam geldi aklıma. Pis pis sırıttım....
Tüm bunları düşünürken metroya inmişim. Ucu ucuna kaçırdım metroyu. Neyse, hemen 2 dakika sonra diğeri geldi. Tek dileğim o an; metroda oturacak 5 santimetrelik bir yer... ama nerdeeeee, ayaktaydım işte! Metroya bindim ama henüz bir adımlık içerdeyim! Kapıyla bir bütün yolculuk başladı. Birlik bilinci diye için için güldüm..."Deli misin kızım sen ya" derken etrafın benden bi haber Matrix'de olduğunu görmek "Ohhhh ya, sen kafana göre takıl Betül" dedirttirdi bana.
Acıbadem, Göztepe, Yenisahra (hangisi önceydi?... ayyy bilmiyorum şimdi) ..... Veee Ünalan...Baraj kapakları açıldı sanki.. Sanki metro bir baraj, insanlarda su.. Taşkın olmuş, kapaklar açılmış gibi. Allaaaaam onlarca insan aynı yöne doğru yürüyorduk! Tam Matrix'deki gibi. Matrix'in içinde yürürken bi yandan da Matrix filmini bi daha izleyeyim diye düşündüm. Bi yandan kuantum eğitimim için aklıma onlarca şey geldi... Allahhııım hemen yazmalıyım onları.... Oturacak bi koltuk bulmak acilleşiyor gitgide...
Hızlı hızlı yürüyen insanların içinde o akışla ilerlerken "her şey bir oyun mu acaba, şimdi Hero çıkıp gelecek, herkes donup kalacak mı?" Sonra "Şıııışşşt" dedim tırsmış bi halde. Bi bakmışsın Hero karşında ödün bi yerlere karışmasın sonra... Ayyyy gülüyorum Ünalan'dan metrobüse doğru yürüyen merdivenlerde.
Deli miyim neyim yaaaa.. Çatlak Profesör! Millet işe gitcem diye resmen maratonda. Bende sanki eğlenceye gidiyormuşum gibi. Kendi kendime eğleniyorum. Onca robotik insanın içinde... Kendi kendime gülüyorum. Valla delileri anlıyorum. Hep sormuşumdur kendime:" Deliler mi deli? yoksa biz mi?" Ya da şöyle değiştirelim :" Deli dediğimiz insanlar mı deli, yoksa biz akıllı sandığımız insanlar mı?"
Hahh, işte artık metrobüse giriş turnikelerindeyim. Tam köşede sabah simitçisi var. Kahvaltı yaptım ama sıcacık simitileri görünce canım çekti, alıverdim bi tane. Kampüste kedilerle paylaştığım simidimle ilerlerken turnikelereden gelen ses beynimi tırmaladı. Dııığğğğt, dıığt, dııığt, dııığt..... Kartımı bastım ohhhh şimdi yeni bir macera başlıyor!
Merdivenlereden çıktığımda panayır ya da bayram yerine mi geldim oldum bi anda. Onlarca insan metrobüs bekliyor. Ayyyy şimdi ne geldi aklıma karadenizlilerin horon tepişi... aynen o vaziyetteyiz. kimseye deymeyeyim diye nerdeyse 2 beden küçüllmüş hissettim kendimi... "Vayyy acaba kilo vermek isteyenlere böyle bir çalışmamı yaptırsam" dedim.. yaratıcılık düğmem açılıverdi bi anda yine ... Neler neler döküldü ortaya.... Hemen defter çıktı, ama daha metrobüse binememiştim ki....
Kasım 2013, İstanbul
0 yorum:
Yorum Gönder