BEN İNSANIM...
Her nefes karşılaştığım onlarca BENi görünce demir ve ağır kapılarımıı kapamayıp her birini BANA misafir etmek! Her birine saygı göstermek! Kolay değil. Kimi çocukluğumdan kalmış, kimi birinin bakışından, kimi bir sesten, kimi bir filmden, bir rüzgar esintisinden…. Kimi kırgın, kimi üzgün, kimi mutlu, hırslı, kıskanç, sevinçli, güçsüz, çaresiz, sevecen, umutlu….. Her birini kabul edip bir de saygı göstermek her birinin derinliklerindekini görmeye, duymaya ve hissetmeye gönüllü olmak. Ve bazen bunu yapmak istemeyeceğini hatta yapmayacağının özgürlüğünü de bilmek.
"BEN İNSANIM, BEN İNSANIM” diyebilmek …. Kolay değil. İçin parça parça acı içinde yaşarken bir BENle diğer BEN’in sevincini duyumsayabilmek!
Çaresiz hissederken kendini yeni umutlar ekebilmek uçsuz, bucaksız ve kurak topraklara… KOLAY DEĞİL!
Yürekten gelen bir kahkahayı patlatırken bir yandan da kan sızıntısı gibi içine akan gözyaşlarının tadını hissedebilmek! Tatlı, tuzlu, acımtırak…. KOLAY DEĞİL!
Ağacın sadece ağaç olduğunu fark ederken insanın sadece insan olduğunu anlamaya çalışırken ama nasıl? diye debelenip durmak bir kısrak gibi…
Karıncanın sadece işini yaptığını gördüğünde kendi içinle ilgili görmek istemediklerini halının altına saklamak!
Gökyüzüne her baktığında hissettiğin o anlatılmaz duyguyla etrafına bakındığında gözlerdeki donukluğu kabul edebilmek…. KOLAY DEĞİL!
0 yorum:
Yorum Gönder