1-MUTSUZDUM!

Mutsuzdum!

Gerçekten mutsuzdum. Evet nefes alıyordum, yaşıyordum güya… İçten içe aslında yaşamadığımı bilerek ama nasıl yaşayacağıma dair hiçbir fikrim olmadan yaşıyordum. Ne istediğimi bilmeden, kim olduğumu bilmeden… kendine yabancı….  Kapana kısılmış, sesi yok, gözü yok….  Kendi yok….. YOKtum! Varlığını bilmeden yaşadığım her an YOKluğumu bana anlatıyormuş meğer ama bilmediğim bir dildeydi anlatılanlar, nasıl anlayabilirdim ki! Kendimle iletişim dilimi bilmiyordum ki!

İçime sığmayan bir şeyler! Kah iyi hissederken kah boğuluyormuşum hissi. Çaresizlik, isyan, kızgınlık, suçlamalar… “Niye ben!”, “Niye her şey BENİM başıma geliyor!” Sonra bir durgunluk, kabulleniş… tamam, iyi işte.. Hayat bu diye bir iç çekiş. “Her günümde hep iyi mi olacak!”, “Aman sağlığım(ız) yerinde”, ………. tesellileri!

Böyle gelmiş böyle mi gider?

Elbet bir gün bir güne uymuyor! İnsan denen varlık öyle bir şey ki, rutininde yaşarken ne olursa olsun, bir türlü o rutinden çıkmak istemiyor. Şimdi desem ki size; “saatinizi her zaman taktığınız kolunuzdan çıkartın ve diğer kolunuza takın ve bir tam gün hiç çıkarmayın”.  Bakın neler olacak! Deneyin! İşte bende kendi rutinimde “hayat bu” diye diye, her gün aynı koluma taktığım saatimle yaşayıp gidiyordum.

Bir yanım hayır derken diğer yanım evet diyordu yaşamaya! Yaşamak! Yaşama sevinci diye dua ettim o zamanlar! Her şey yolundayken bile sinsice içimi rahatsız eden o iç huzursuzluğunun her anında (yani sürekli) “Allahım yaşama sevinci istiyorum!” diye haykırdım sessizce! Sevinci bir kenara bıraktım, YAŞAM neydi onu bile bilmeden. Ne uzaktı bana “gerçekten” yaşamak! Sabah büyük bir sevinçle uyanmak ve gece uyumak istememek! Aldığım her nefesin hakkını vererek hem de! Derin bir nefesle yaşamı içine çekmek, olduğu gibi ve verirken de tüm engelleri serbest bırakarak hafiflemek! Ne çok istemişim!

“Gerçekten ne istiyordum?