SENİ NE MUTLU EDER?

Seni ne mutlu eder? Nasıl yaşamak istiyorsun? …… “ diyen BEN dirildi yine!

Kadıköy’deyim. Çarşı’da bir yere oturdum. Hava kapalı ama dışarıda oturulmayacak kadar değil. Kare bir masa ve iki sandalye. Çayımı aldım, kitabımı okuyarak kalabalığın içinde sessiz dünyama dalmış durumdayım. Birden yaşlı kadın belirdi masamın kenarına. Nerden baksanız 75-80 yaşlarında var, gözleri derin bakan sevgi dolu.. Elinde ekmek poşeti , içinde iki ekmek almış. Ayaklarının ağrıdığını söylerken bir yandan da karşımdaki sandalyeye oturuverdi. Otururken de bir yandan “oturabilir miyim kızım?” diye sorarak. “Tabi” dedim. Sonra yine kitabıma döndüm. 1-2 dakika geçti geçmedi. Konuşmaya başladı, ordan burdan… kızları varmış, onlardan bahsetti, yaşantısını neler yaptığını, hayatın nasıl hızlıca geçip gittiğinden yakındı, zaman kötü dedi, istediği ama yapamadığı şeyleri iç çeke çeke andı, ….

Onu dinlerken bir anda içimde bir ürperti hissettim! Ben bu yaşa gelince hayatla ilgili neler anlatıyor olacaktım! Gerçekten içim ürperdi! Buzdolabına girmiş gibi hissettim, soğuk sırtımdan kollarıma ordan da her yerime yavaş yavaş bir yılan gibi dolaşıyordu. Hani şu son günlerde içimdeki sesin sorduğu soru bi anda dev gibi karşıma dikildi yine….. “Sen ne istiyorsun Betül? Seni ne mutlu eder? Nasıl yaşamak istiyorsun? …… “ diyen BEN dirildi yine!

Tüm bunlar içimde gerçekleşirken teyzem karşımda tatlı tatlı, tane tane anlatıyordu.

“BEN”i ikiye ayırdım. Biri teyzeyi dinliyordu, diğeri de kendimi!

Bırakmıştım kitabı falan, bayağı bir sohbet başlamıştı O’nunla ve kendimle! “Çay ister misin teyzecim?” diye sordum. “Yok, sağol, istemem” dedi. “Bir an evvel eve gitmem lazım, kızım beni bekliyor zaten” dedi. Israr ettim, ama kabul etmedi. “Peki” dedim.

Gözlerimin taa derinlerine bakan o gözlerde onca yılın birikmiş anılarını gördüm! Sevinçleri, acıları, mutlulukları, kızlarının doğumlarını, kocasının ölümünü, …….. Sesindeki yorgunluğu ve yüreğindeki kırgınlıkları seyrettim bir film gibi….. Beyaz saçlarındaki her bir anıyı duydum bazen yüksek sesle bazen fısıltıyla….Ayağındaki nasırdan bahsetti, çok canını yaktığından yakındı! Sanki tüm hayatın acılarını ayağındaki belki de nohut tanesi kadar büyüklükteki nasıra yüklemişti! Kimbilir?

Öyle çok konuşmak istiyordu ki daha doğrusu dinlenilmek ayağa hadi artık gideyim diye kalktığında da 10-15 dakika kadar daha konuşmaya devam etti. Öylesine konuşmaya dalmıştı ki, anlattı…. anlattı…. Bende dinledim… dinledim….

Teşekkür etti sonra aniden. Gitmem gerek derken bi yandan gözlerimin taa derinlerine bakıp “yine karşılaşırız inşallah, sağol kızım” diyerek yanımdan ayrıldı!

O yanımdan ayrıldıktan sonra oturduğu sandalyeye baktım bir süre.. Boş boş gözlerle! Acaba O, BEN miydim? Bende yaşamadığım her şeyi, yaşadığım her şeyle beraber bir nasıra yükleyip acıyla mı yaşıyordum! Ya da yaşayacaktım! Ya da her neyse işte!! Acaba bu kadın bana ne anlatmak istemişti? Niye karşıma çıkmıştı, birden bire!