ORKESTRADA BİR KEDİ!

Bir orkestra kurmaya başladım yıllar ve yıllar önce….

Bebektim, tam olarak nasıl yapacağımı bilmiyordum! Ama hayatta sesim çıksın da  istiyordum. Bende VARIm demek istiyordum, bebek aklımla! Bas bas bağırıp ağlamak dışında bir şey de bilmiyordum! Ah BEN…. Ne çaresizmişim!

Sonra büyümeye başladım… O sırada annem, babam, teyzem, eniştem, erkek kardeşim, abim, ablam, dedem, komşu, öğretmenlerim, arkadaşlarım ,…… , aklıma gelmeyen onlarca kişi….. orkestramı oluşturmaya başladılar… Öyle ya, ben küçüktüm. Ne anlardım öyle orkestra kurmaktan falan! Sonra her kafadan sesler duymaya başladım :” Şu iyi çalıyor, kalsın, şu kötü çıkar… Şu şarkı güzel olur, şunu çıkar… Ayyy sen ne biçim yönetiyorsun! Beceremiyorsun bu işi sen? Ben yaparım, dur… Olmuyor, olmuyor…  “

Sonra büyüdüm, büyüdüm…. (Pınar’la büyüdüm… J) Bu kadar çok kişi bana orkestramı nasıl kuracağımı öğretmeye başlayıp, her aşamaya karışınca kafam karıştı! Beceriksiz olduğuma inandım! Eli kolu bağlı ama bunun farkında olmadan orkestrayı BEN oluşturdum sandım! MUTLU olduğumu sanıyordum. BEN BAŞARDIM sanıyordum! Türk filmi senaryosu tadında mutlu sonda yaşayıp gidiyordum…

En sonunda kafama saksı düşmedi ama bi şey DANK DANK vurmaya başladı kalbime! Ve en sonunda da şu “Sen Ne İstiyorsun Betül?”sorusunu sormaya başladım! O ana kadar hep “SEN  NE İSTİYORSUN ANNE ?” vardı, ““SEN  NE İSTİYORSUN BABA, TEYZE, AMCA……… ?” vardıhep hayatımda! Ve bunun için BEN dışındaki herkes ve her şey  BENİM HAYAT ORKESTRAMI yönetiyorlar(dı), ama aslında kötü niyetleri yoktu! Biliyorum!  Çünkü hepsi de benim için en iyisini biliyorlar(dı), gerçekten iyi niyetliler(di)… (Buna yürekten inanıyorum, valla öylesine yazmıyorum!) Onlarda kendi doğrularını yaşamak istiyorlar çünkü… Kendi şarkılarıyla benim orkestramdaki repertuarı, sesleri ve orkestra elemanlarını belirlemeye çalışıyorlar! Masumca… doğalca…. sessizce….  derinden… yavaşça…. Ve hatta bana repertuarımdaki parçaları beğenmediklerini de söylüyorlar, bunu çıkar, şunu koy diye! de sürekli müdahale ediyorlar(dı)!

Ah bu soru…. Nerden çıktı bilmiyorum! Ne güzel(miş) hayat! BEN dışındaki herkesin hayatını yaşıyormuşum GÜVEN içinde! Bildiğim gibi, ezberlediğim gibi… Oysa şimdi ne zor! Bilmediğim bir ormanda kaybolmuş bir kedi gibiyim! Titrek, ürkek, çaresiz….

BEN olmak nasıl bir şey? Bilmiyorum!

"Bir istiridye komşu istiridyeye dedi ki:"İçimde büyük bir sancı var. Ağır ve yuvarlak; ve bana çok ıstırap veriyor."Öbür istiridye tepeden bakar bir hoşnutlukla yanıtladı:"Göğe ve denizlere şükürler olsun ki benim içimde hiç bir sancı yok. İçimde herşey iyi ve tamam.” O sırada oradan geçmekte olan bir yengeç iki istiridyenin konuşmasını duydu içinde ve dışında herşey tamam olan istiridyeye şöyle dedi:"Evet,iyi ve tamamsın;ama komşunun taşıdığı sancı gerçekte son derece güzel bir inci." HALİL CİBRAN"